door Joep Eijkens
Joep Eijkens gaat nooit de deur uit zonder camera. Er valt onderweg ook zoveel te zien dat hij wil vastleggen – van bijzondere mensen tot rare plekken, van mooi licht tot kauwen in een kloostertuin. Voor Brabant Cultureel maakt hij deze rubriek waarin tekst en fotografie worden gecombineerd.
Dood in de lente
Even dacht ik dat hij sliep of alleen maar even zijn kop verborg in de veren op zijn rug. Maar hij bleef te lang in die houding op het water dobberen en zijn grote grijze voeten bewogen niet meer. De zwaan was dood. Te midden van de golfjes die nog het laatste daglicht vingen deed de grote sneeuwwitte vogel me aan een kleine ijsberg denken.
Kijkend over het water van het waterbekken zag ik in de verte een wit stipje en wist: daar is zijn wijfje. Onafscheidelijk met zijn tweeën had ik ze de afgelopen weken vaak gezien, nu eens op het kanaal, dan weer op het terrein van de waterzuivering. Ik vroeg me al af of het dezelfde waren als vorig jaar toen een zwanenpaar drie jongen had grootgebracht. Dit jaar dus niet.
De volgende dag vond ik het dode zwanenlijf op de oever. Nu pas zag ik een stukje van zijn kop, het rood van zijn snavel. Ik stond er nog maar even toen zijn partner aan kwam vliegen. Een stuk verderop kwam ze met trappelende poten neer in het water en begon rustig mijn kant op te zwemmen. Maar ze hield afstand, ook nadat ik weggelopen was. Rouwen zwanen?
Toen ik twee dagen later de vrouwtjeszwaan op het kanaal zag zwemmen – het zwanenlijk was inmiddels weggehaald – zag ze er mooi uit. Maar het was op deze zonnige lenteochtend een trieste, nutteloos geworden schoonheid. Een zwaan moet niet alleen zijn.
© Brabant Cultureel 2017