door Joep Eijkens
Joep Eijkens gaat nooit de deur uit zonder camera. Er valt onderweg ook zoveel te zien dat hij wil vastleggen – van bijzondere mensen tot rare plekken, van mooi licht tot kauwen in een kloostertuin. Voor Brabant Cultureel maakt hij deze rubriek waarin tekst en fotografie worden gecombineerd.
In het park
Hij maakte dagelijks zijn rondje, meestal voor het avondeten, zeker in de wintertijd. Want in het donker lopen, daar hield hij niet van. ’s Morgens was hij meestal te moe om op te staan. Anders had hij liever in de vroege ochtend gewandeld, zoals vroeger. Maar dat ging niet meer sinds hij gevallen was. Zo maar opeens was hij achterover gevallen, midden in de winkel. Ze hadden hem thuis gebracht gelukkig, dat nog wel. Maar de eerste weken daarna had hij niet naar buiten gedurfd. De buurvrouw achter deed voortaan zijn inkopen al kostte dat wel extra geld. Geld dat hij eigenlijk niet missen kon. Reden genoeg om op een mooie lentedag weer naar buiten te gaan.
Het viel nog niet mee, zo stijf waren zijn benen. Maar met een rollator ging het wel en kon hij ook weer zelf boodschappen doen. Kwam hij tenminste weer onder de mensen. Niet dat hij verlegen zat om een praatje. Daar had hij nooit zo van gehouden. De mensen praatten teveel, vond hij, en van mensen die schreeuwden, moest hij al helemaal niets hebben. Daarom ging hij ook het liefst naar het park. Hij had er zelfs zijn eigen bankje met uitzicht op een uitgestrekt grasveld waar ze soms aan het vliegeren waren. Daar kon hij echt van genieten. Er kwamen ook wel eens Chinezen – die hadden de mooiste vliegers, vliegende draken, dacht hij. En ze lachten ook altijd zo vriendelijk als ze hem op zijn bankje zagen zitten. Waarom was niet iedereen zo? Op zulke momenten kon hij opeens zijn vrouw missen. Hij was liever eerder overleden dan zij.
© Brabant Cultureel – december 2016