Twee delen verschenen al in de Landgoed Rosaville-serie, een derde is bijna klaar. Karin Quint schrijft succesvolle ‘feelgood’ romans, maar maakte ook enkele reisgidsen over onder meer het Engeland van Jane Austen. De productie is hoog, de gedrevenheid groot en de romans verpieteren niet op de plank in de bibliotheek.
door Rieks Holtkamp
Het had niet veel gescheeld of de literaire carrière van Karin Quint (Rhenen 1976) was in de knop gebroken, of op z’n minst in de ijskast gezet. Op 5 maart 2020 lag haar eerste contract bij een uitgever klaar om getekend te worden. Toen brak corona uit. Wat nu? “Ja, er was wel een beetje paniek”, vertelt zij aan de vooravond van Bevrijdingsdag. Met haar interviewer zit ze in de monumentale LocHal, de openbare bibliotheek van Tilburg. “Niemand wist hoe corona zou uitpakken en welke invloed het zou hebben op het boekenvak.” Maar na een paar maanden ging de storm liggen. Mensen bleken meer boeken te lezen dan ooit en het contract met Luitingh-Sijthoff werd in juli alsnog getekend. “Het is niet makkelijk om zo’n contract in de wacht te slepen. Slechts één procent van de aangeboden manuscripten resulteert uiteindelijk in een boek.”
Reisgids over het Engeland van Jane Austen
Karin Quint, die in Tilburg journalistiek studeerde, daarna vijf jaar verbonden was aan het Eindhovens Dagblad, was inmiddels fulltime freelancer en had al een spectaculaire reisgids over het Engeland van Jane Austen op haar naam toen zij in 2018 bij de uitgever aanklopte. Samen met haar vriend Maurice Janssen had ze bovendien voor de Dominicus-reeks reisgidsen geschreven over Schotland en Wales. In haar rugzak zat het manuscript van het eerste deel van de Landgoed Rosaville-serie en concepten van nog twee vervolgdelen. “Dat hielp wel. Uitgevers willen graag continuïteit zien.”
Op wat de eerste zonovergoten zomerdag van het jaar blijkt te zijn, kijkt Quint ontspannen en geamuseerd op die periode terug. “Er moest nog wat aan verbeterd worden, maar ze vonden wel dat het potentie had. Als journalist ben je gewend om te observeren, maar voor een roman moet je in de hoofden van je personages gaan zitten. Dat is een heel ander perspectief.” Ze zette door. De drang om naast journalistiek (voor onder meer NRC Handelsblad en Het Financieele Dagblad) ook romans te gaan schrijven was sterk. “Welke journalist wil er nu geen roman schrijven? Jij toch ook?” voegt ze er schalks aan toe.
Een grote behoefte om zorgen van zich af te zetten
Dat de uitgever na de schrikreactie vanwege corona met Karin Quint in zee ging, had ook veel te maken met het feit dat lezers juist een grote behoefte bleken te hebben aan literatuur die het hen mogelijk maakt om de zorgen rond de pandemie met haar onvoorspelbare gevolgen van zich af te zetten. Quint had zich namelijk toegelegd op het genre van de ‘feelgood roman’. “Dat lag me beter.”
In De theekoepel, het tweede deel van de Landgoed Rosaville-serie, laat ze haar hoofdpersoon Rosalie verzuchten:
‘Wat is er mis met dit volk?’ riep ik uit, terwijl ik door de kamer liep. ‘Ik heb die hele stapel romans die Sophie me heeft meegegeven gelezen en alles loopt slecht af! Moord, zelfmoord, dood door morfine, door verkeerde keuzes, je zou er depressief van worden. Is er geen Nederlandse Austen, iets waar je om kunt lachen? Zelfs bij Dickens krijgt iedereen wat hij verdient. Geef me iets vrolijks, iets liefs, iets wat me vertrouwen geeft in de mensheid.’
Deze hartenkreet van Rosalie staat daar niet voor niets. “Ben jij dat?” vraagt de interviewer aan Quint. “Ja”, beaamt ze. “Dat is wel de indruk die ik heb van Nederlandse literatuur. Ik lees trouwens veel Engelse romans en dan zie je dat daar altijd wel iets opbeurends in zit. Zelfs Dickens, die heel vaak schrijft over de onderkant van de samenleving laat het met zijn hoofdpersonen toch nog goed aflopen.”
Dat is ook de essentie van het feelgood genre. “Je hebt heel wat vrijheid om te doen wat je wilt. Maar er is één standaard wet: het moet positief eindigen.” Hoewel het genre haar goed ligt, moest Karin Quint in het begin wel afrekenen met inwendige stemmetjes die haar influisterden dat feelgood romans ‘eigenlijk’ geen literatuur zijn. Daarover schreef ze in NRC Handelsblad in oktober 2021 – haar eerste roman was net uit – een openhartig artikel: ‘Als je er gelukkig van wordt is het een wijvenboekie’.
Bewijzen dat het niet zo hoeft te zijn
Het zelfonderzoek in de NRC besluit ze met een helder voornemen: ‘Dat irritante stemmetje in mijn hoofd leg ik daarom het zwijgen op. Ik ga mijn werk niet meer naar beneden halen, me niet meer verontschuldigen. Het stopt hier. Dus bij deze: mijn naam is Karin Quint en ik heb een feelgood roman geschreven. Lees het eens, ik denk dat je er blij van wordt.’
Inmiddels is ze al bijna drie romans verder. Na Het koetshuis volgde De theekoepel en op 12 september 2023 verschijnt het derde deel De ijskelder. En via diverse platforms zoals Facebook, Twitter, Instagram, TikTok en een podcast (Liefteratuur) waarin zij te gast is, onderhoudt ze contacten met haar lezers. “Het kost best veel energie, maar het voordeel is wel dat je jouw publiek beter leert kennen. Een groot verschil met vroeger: toen stuurde je een boek de wereld in en moest je verder maar afwachten.”
“De vooroordelen zijn legio”, bevestigt ze in de achttien meter hoge, zondoorschenen LocHal. “Oppervlakkig; vrouw-zoekt-man-schema; simpel geschreven in korte zinnen; alleen maar interessant voor vrouwen; mierzoet; simpel vermaak (je kunt er niets van leren) en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar ik probeer te bewijzen dat het niet zo hoeft te zijn.”
Mijn naam is Karin Quint en ik heb een feelgood roman geschreven.
Landgoed Rosaville is de eigenlijke hoofdpersoon
Het door haar bedachte Landgoed Rosaville, ongetwijfeld losjes gebaseerd op de vele landgoederen die ze bezocht in Engeland voor haar Jane Austen reisgids, is de eigenlijke hoofdpersoon van de drie romans en een vierde die nog zal volgen. Alle drie spelen ze in verschillende tijdperken.
Het koetshuis zou je een hedendaagse roman kunnen noemen, waarin de showbusiness en talentenjachten een rol spelen. Tegelijkertijd heeft de auteur een andere tijdslaag aangebracht: het verhaal over en onderzoek naar de geheime liefde van de oma van de hoofdpersoon, dat parallel verloopt aan de hoofdintrige.
In De theekoepel voert de auteur de lezer naar het begin van de vorige eeuw. Andere personages en een geheel andere sfeer: sociale thema’s, zoals kinderarbeid, stuitende armoede, opkomend feminisme, de vervuiling en ellende die door de industriële revolutie wordt veroorzaakt, spelen een grote rol in het plot. “Eigenlijk is er nog niet zoveel veranderd”, stelt Karin Quint vast. “Ook nu is gelijke betaling van man en vrouw nog altijd niet gerealiseerd; de inkomenskloof is weer gegroeid en almachtige bazen onderdrukken nog steeds hun personeel. Jonathan van Bredevoort, de industrieel uit De theekoepel, kun je vergelijken met Jeff Bezos, de ultrarijke baas van Amazon die zijn werknemers op zo minimaal mogelijke lonen houdt.” Het komende boek De IJskelder speelt in de Tweede Wereldoorlog. Hoofdpersoon is de dochter van de NSB-burgemeester die op Landgoed Rosaville woont. Zij wordt geconfronteerd met het verraad van haar vader.
In het voorstadium van publicatie
Net als voor de andere romans heeft Quint zich zorgvuldig moeten documenteren. Wat heeft de tweede generatie van NSB-kinderen te verduren gehad bijvoorbeeld; hoe werkten die ervaringen door in hun eigen leven. Ze zit nog in het voorstadium van publicatie. Er moet soms hier en daar nog wat worden bijgeschaafd. “Je mag dat trauma best nog wel een beetje aandikken hoor”, had de redacteur gezegd.
Voor de eerdere delen deed ze onderzoek naar de fotografie en camera’s aan het begin van de vorige eeuw. En “hoe stap je in een koets? Die kennis heb ik gehaald uit diverse romans uit die tijd, zoals van Couperus en Emants bijvoorbeeld.” Ook voor haar jongste roman deed de schrijfster over ogenschijnlijk simpele dingen navraag bij iemand die het weten kon: “Hoe borstel je een bos krullen?”
Appelbomen die in juli bloeien
“Je hebt natuurlijk wel veel vrijheid, maar de zaken die je beschrijft moeten wel logisch in elkaar zitten. Anders word je door de lezer afgerekend.” Ze geeft een prachtige anekdote over Jane Austen die in haar roman Emma een appelboom laat bloeien in juli. Haar broer Edward die op Godmersham, een landgoed in Kent woonde, schreef haar: ‘Jane, ik zou graag willen weten waar je jouw appelbomen vandaan haalt die in juli bloeien.’ Overigens blijkt er onder meteorologen en literatuurhistorici een hele polemiek losgebarsten over de vraag of Jane Austen zich hier werkelijk heeft vergist, maar dat terzijde.
Maar de bos lelies die personage Jonathan van Bredevoort bij Rosalie laat bezorgen, ook in november, klopte echt. De zoekmachine Delpher voor oude kranten en tijdschriften bleek ook hier een goudmijn. “Ik kwam een advertentie tegen uit die tijd van een bloemist en die bood in november lelies aan.”
Vallen en opstaan hoort bij het menselijk leven en zeker ook bij een schrijverscarrière. “Om een romanschrijver te kunnen worden, heb ik heel veel gelezen – dat deed ik trouwens altijd al – zowel goede romans (wat werkt het beste) als ook slechte romans om te weten wat juist niet werkt, en waarom. Het gaat erom dat je uiteindelijk je eigen stem hebt gevonden.” En het lijkt er veel op dat Karin Quint een heel eind op weg is. Een steekproef in de LocHal laat zien dat al haar boeken zijn uitgeleend. Ze glundert.
Foto voorpagina > Sander de Goede
© Brabant Cultureel 2023