Haar master Muziektheater Klassiek haalde zij enkele jaren geleden in Tilburg met een speciaal voor haar gecomponeerde mini-opera Diva. Over een paar maanden vertrekt Sanne Vleugels naar New York, waar zij mag beginnen aan de prestigieuze Manhattan School of Music. Dat kost haar tachtigduizend euro per jaar en daarom gaf zij onlangs in Tilburg een door de schouwburg en haar collega’s gesteund benefietconcert. Haar ambities reiken tot in de wolken.
door Arnold Verplancke
Start spreading the news
I’m leaving today
I want to be a part of it
New York, New York (…)
I want to wake up in a city
That doesn’t sleep
And find that I’m number one
Top of the list (…)
And, if I can make it there
I’ll make it practically anywhere
Frank Sinatra maakte dit lied New York, New York wereldberoemd. Maar het zou zomaar geschreven kunnen zijn voor Sanne Vleugels (1994). Niet alleen omdat zij binnenkort naar de Amerikaanse metropool vertrekt, maar ook omdat zij inderdaad hoopt een nummer één te worden en later bovenaan menig lijstje van operazangeressen te prijken. Haar benefietconcert begon en eindigde met dit lied, uit volle borst gezongen door een groep van haar vrienden en voormalige medestudenten in Tilburg, samen met de volle Studiozaal.
Mobieltje
Ze was er nooit eerder geweest, in New York. Pas in februari 2022 voor het eerst om auditie te doen bij een van de beste conservatoria van de Verenigde Staten. Haar collega en goede vriend Sam Eggenhuizen, een bariton met wie ze het duo Prima Donna’s vormt, begeleidde haar op de reis. Tijdens de auditie moest hij op de gang blijven, maar nieuwsgierig schoof hij zijn mobieltje onder de deur door om te horen hoe zij het er vanaf zou brengen. Tot zijn stomme verbazing bespeurde hij geen spoortje van zenuwen bij haar. Volstrekt beheerst zong zij haar eigen keuze ‘Kommt ein schlanker Bursch gegangen’ uit Der Freischütz en een concertaria van Mozart die de commissie koos. Ze scoorde opmerkelijk hoog en werd zonder enige reserve toegelaten tot de tweejarige master-opleiding die tegelijk als opera-academie geldt.
Omdat ze er nu toch was, ging Vleugels ook naar de befaamde Metropolitan Opera in New York, waar net Don Carlos van Verdi in première ging en zij op de dag zelf nog een laatste ‘rush’-kaartje kon krijgen – van vijfhonderd dollar voor slecht vijfentwintig dollar. En daar stond ze dan, in die grote hal met de ontelbare portretten van wereldberoemde operasterren door de jaren heen. ‘Daar wil ik ook bij hangen’, flitste door haar heen.
Klassiek
Sanne Vleugels zingt al zolang zij zich kan herinneren. ‘Zodra ik uit de baarmoeder kwam.’ Maar haar eerste zanglessen kreeg ze pas op haar zestiende, vrij laat dus. Veel eerder wist ze al dat ze theater wilde spelen. De musicals Fame en Tarzan maakten een onuitwisbare indruk op haar als jong meisje van pakweg acht jaar. De cd van Tarzan heeft ze ‘grijs’ gedraaid. Op de middelbare school koos zij ook het vak Muziek en bij het eindexamen kreeg ze het Ave Maria van Schubert als opdracht. Dat was eigenlijk de eerste keer dat ze echt klassiek zong. Hetzelfde lied liet ze ook horen toen ze bezig was met de toelating voor het conservatorium. Harry Ruijl die zes jaar lang haar zangdocent zou worden, zei later: ‘Toen ik het Ave Maria van je hoorde, moest en zou je klassiek gaan doen en mocht je voor mij niet meer naar musical.’
Het liefst combineert zij nog steeds acteren en zingen met een beetje humor, ook binnen het duo Prima Donna’s, dat zij eerst vormde met Anouk Antonissen en sinds kort met Sam Eggenhuizen. “Het stemtype dat ik nu heb, leent zich ook het meeste voor de licht komische rollen”, vertelt ze in de week na haar benefietconcert. We zitten rustig in het voormalige restaurant van Theaters Tilburg. Sanne Vleugels heeft al vijf jaar een bijbaan bij de schouwburg en concertzaal, tegenwoordig als een soort floormanager. Vandaar dat zij van de directie zondag de Studiozaal kosteloos mocht gebruiken om geld te verdienen voor haar studie in New York. Haar collega’s van het bedienend personeel werkten ook gratis mee , net als alle vrienden en collega’s op het podium.
Humor is mijn grootste troef. Als je mensen kunt laten lachen dan kun je ze ook ontroeren en raken
“In veel opera’s zit naast de nodige emotie ook veel humor. Op de Musicalfactory in Tilburg was ik aanvankelijk aangenomen voor de specialisatie Spel. ondanks dat ik nog nooit een acteerles had gehad. De docent zei: je hebt daar aanleg voor en je hebt ook een heel natuurlijke komische timing. Dat heb ik omarmd en dat vind ik ook heel belangrijk in mijn eigen voorstellingen. Humor gecombineerd met opera werkt ongelofelijk goed. Het verrast mensen omdat ze het niet verwachten. Humor is mijn grootste troef, roep ik wel eens. Als je mensen kunt laten lachen dan kun je ze ook ontroeren en raken.”
De opleiding Muziektheater Klassiek die Vleugels daarna in Tilburg volgde, onderscheidt zich van andere, vergelijkbare opleidingen in Nederland doordat er ook veel aandacht is voor acteren en dans. “Daar heb ik nu echt profijt van bij audities. Hoe ik moet bewegen op het podium en hoe ik met regisseurs moet omgaan.” Ze bevestigt het verhaal van Eggenhuizen dat ze zelfs bij de auditie in New York onbevreesd op het podium stond. “Ik was echt heel rustig. Altijd trouwens bij audities.” Ze klopt het af. “Een dag van tevoren kan ik wel eens denken: waarom doe ik mezelf dit allemaal aan? Maar als ik daar eenmaal sta, doe ik het gewoon. You only live once. Ik dacht: ik heb niks te verliezen en ben in de laatste ronde gekomen!”
Vleugels is nu een licht lyrische coloratuursopraan, zoals dat in de vaktaal heet. Een stem ontwikkelt zich altijd nog en haar huidige docente zegt dat zij potentie heeft voor het dramatische coloratuurvak, voor de Koningin van de Nacht in Die Zauberflöte van Mozart om maar een voor de hand liggend voorbeeld te noemen. Een rol waarmee een andere Nederlandse sopraan wereldberoemd werd: Christina Deutekom. “Fantastische zangeres natuurlijk. Maar als het goed is, kan mijn stem wel groter worden dan die van haar. Dat vind ik ook zo mooi van het klassieke vak. Je stem evolueert en je kunt blijven leren.”
Internationaal
Haar ambities zijn niet gering: operazangeres en een solocarrière. “Daarom ben ik gaan auditeren bij hele hoge internationale scholen, ook om te kijken waar ik op internationaal niveau sta. Als ik echt die operacarrière wil, zal ik die niet in Nederland kunnen vinden. Wij hebben maar een vrij kleine operawereld. Kijk naar Duitsland, of Italië of Oostenrijk, daar heb je in elke stad een operahuis.”
Dat het nu New York wordt, komt extra goed uit: “Als je als Europeaan een Amerikaanse studie op je cv hebt staan, opent dat heel veel deuren.” Niettemin blijft het een harde wereld. “Je moet het echt willen. Je zult tien keer auditie doen voor rollen en negen keer afgewezen worden. Dat komt soms hard aan. Je wordt beoordeeld op je stem en dat is super persoonlijk.”
Zou het televisieprogramma Aria niets voor haar zijn geweest? Ze lacht een beetje. “Ik ben er meerdere keren voor benaderd. Ik heb er heel bewust voor gekozen dat niet te doen. Voornamelijk omdat ik de professionele operawereld in wil en zodra je dingen gaat doen op tv wordt het heel gauw gezien als commercieel en word je veel minder serieus genomen.”
Duur
De Manhattan School of Music heeft niet alleen een goede naam en voor de afgestudeerden straks een groot netwerk aan belangrijke relaties, maar is ook duur. Vleugels zal per jaar over tachtigduizend euro moeten beschikken om rond te komen, zonder bijbaan. Voor het eerste jaar is ze erg hoopvol dat bedrag op tijd rond te krijgen. Ze ontvangt een scholarship (beurs) van de school zelf en op 15 juni nog een van de Fullbright organisatie die het studeren tussen Amerika en andere landen stimuleert. Zij heeft ook nog een jaar studiefinanciering tegoed als die wordt toegekend. Darnaast ontvangt zij de opbrengst van haar benefietconcert van vorige week zondag en heeft ze een crowdfunding lopen.
Omdat zij maar goed twee weken had om het concert voor te bereiden en te promoten, moest ze kiezen voor de kleinere Studiozaal met maar 150 plaatsen. Volgend jaar hoopt zij na een langere voorbereidingstijd in Tilburg een grotere zaal vol te krijgen voor haar tweede jaar. Bezoekers van het concert hoorden tot hun verbazing niet alleen geluid van het podium, maar ook achter zich. Het leken wel honden die met hun staarten tegen stoelpoten sloegen of ingehouden gromden en piepten terwijl ze tot stilte werden gemaand. En inderdaad, na de pauze legde Vleugels uit dat zij in het dagelijks leven ook nog puppycoach is en jonge honden opvoedt die later blindengeleidehond en hulphond worden. Een heel stel van haar lievelingen en hun begeleiders kwamen afscheid nemen. Na de voorstelling zat zij op de vlakke vloer in haar mooie jurk, weinig ceremonieel met allemaal knuffelende honden om zich heen.
Verliefd
Sanne Vleugels woont al negen jaar in Tilburg, houdt van de natuur en heeft een appartement vlakbij het Wandelbos in Tilburg. Verhuizen naar de stad van de wolkenkrabbers, waar ze nog niemand kent, is natuurlijk een hele stap. Maar het eerste jaar kan ze terecht op de campus. “Mijn school staat in Upper Manhattan, aan een park, met aan een kant Broadway en aan de andere kant de Hudson River. Central Park ligt op maar drie haltes met de ondergrondse! Net dat stukje natuur dat je zo hard nodig hebt in New York,” klinkt het al bijna verliefd.
Voor mensen die haar crowdfunding willen steunen:
www.geef.nl/nl/actie/help-operazangeres-sanne-vleugels-naar-new-york/donateurs