Eerder verschenen van Herman Schaap in Brabant Cultureel twee gedichten over de Lageweg (in Oosterhout). Een nieuw gedicht over deze weg werd door Erik Honders vertaald in het Engels en vervolgens uit het Engels terugvertaald in het Nederlands, met een verrassend resultaat. De terugvertaling werd in dertig minuten tijd in vier groepjes gemaakt door leden van De Weerklank (Renée, Arie1, Arie2, Ria, Henny, Wim, Marijse, Willem, Marlies, Anneke, Erik) en vervolgens muzikaal vertolkt door Arie1. Hieronder deze drie versies plus nog een nieuw gedicht.
door Herman Schaap en anderen
De Lageweg revisited
Het zand werpt zich op en de wind kamt je haren.
Hysterische kraaien bekladden de lucht.
Ik moet almaar denken aan eilanden waar je
aan stranden van loomte je dagen ontvlucht.
Muziek in je oortje. Je snelt langs het koren,
de blinkende hemel verschittert je zicht.
Agenda’s, kalenders, geen app zal je storen.
Op verende voeten verlies je gewicht.
In diepte beneden onttrekken de bomen
je steeds aan mijn blik nu je onder ze rent.
En als ik je weer tevoorschijn laat komen
vraag ik me af wie van ons jij nu bent.
Ben ik gevangen in spiegelgedachten,
hoe soepel mijn benen ook blijven bewegen?
Als ik maar doorloop dan ben ik bij machte
mijzelf te herzien, aan begrenzing ontstegen.
Lower Road Revisited
The wind combs your hair and the sand started stirring.
Crows blot the skies in an aerial craze.
My thoughts to those beachy isles keep recurring
where drowsiness offers escape from your days.
Your earpiece plays music. Past cornfields you hurry,
the glistening heaven bedazzles your sight.
No calendars, diaries or apps make you worry.
Your step’s getting springy, your weight’s getting light.
Deep down there are trees and they don’t leave much clearance.
You’re running and they largely hide you from view.
As I bring about your full reappearance,
I’m not very sure which of us must be you.
Is introspection my jail, even though
my legs still move smoothly, beyond expectations?
Surely I can, flying high running low,
revise who I am and transcend limitations.
De Lageweg revisited – terugvertaling
De wind kamt je haar en de stuivende zanden.
Woest dansen kraaien een vlek in de lucht.
Mijn gedachten gaan terug naar de zonnige stranden
waar je in sluimer je dagen ontvlucht.
Muziek in je oren, je rent door het veld,
het licht van de hemel versplintert je zicht.
Geen afspraak, geen wekker, geen app die nog telt:
je stappen zijn sprongen, je voelt je zo licht.
Beneden staan bomen heel dicht in een groep,
onttrekken je goeddeels aan ’t zicht als je rent.
Zo gauw ik jouw hele gestalte weer oproep,
dan weet ik niet goed wie van ons twee je bent.
Zet ik mezelf klem, is dat het geval?
Al loop ik nog altijd, haast niet te geloven.
Zeker kan ik, tussen heuvel en dal,
herzien wie ik ben, mijn beperking te boven.
Inbeelding
Koolzaad creëert een horizon van geel.
Zo’n streep trek ik het liefst met een penseel,
want wat ik opschrijf, stelt nogal teleur.
Illusie krijg je slechts, van lijn, van kleur.
Wat ik voor ogen had, zit binnenin.
Het vergezicht is wat ik zelf verzin.
Soms blijf ik staren naar een schilderij,
weerspiegeling van vormen diep in mij.
Ik beeld me in dat ik de maker ben.
Het juiste beeld, o als ik dat ooit vond,
dan was ik het geweest. De overdracht
van woorden die ik ongeweten ken
haalt sluiers weg van wat al vaag bestond.
Het valt me in, echt waar, als ik maar wacht.
Herman Schaap (Wageningen 1949) was tot 2012 leraar Nederlands in Breda en promoveerde intussen op werk van Henriette Roland Holst. Poëzie van hem verscheen onder meer in Hollands Maandblad. Zijn gedichten zoeken een vaste vorm voor een intrigerende moderniteit.
Lees ook:
Brabant Cultureel > voor wie goed kijkt is er nog een gloed van een onzegbaar nachtelijk bestaan
Illustraties Lageweg, Oosterhout > Google Streetview & Hans Lodewijkx
© Brabant Cultureel 2021