door Joep Eijkens
Mijn fotocamera heeft me al heel vaak in contact gebracht met mensen die ik anders nooit zou hebben leren kennen. Zo kwam ik een tijdje terug op een ochtend terecht in de flat van een amateurschilderes in Tilburg-Noord. Diana van de Westerlo was heel kleurig gekleed en ook haar schilderijen zijn opvallend kleurrijk. Zij bleek graag gekko’s te schilderen – ‘Ik ben gek op gekko’s’ – maar haar belangrijkste onderwerp zijn toch vrouwen. En dan met name ‘volle’ vrouwen. Licht erotisch, zoals ze het noemde. Zelf is ze ook fors van postuur, maar daar zit ze niet mee. ‘Met mijn schilderijen wil ik laten zien dat volle vrouwen zich niet hoeven te schamen, dat ze er ook sexy uit kunnen zien.’
Maar zij vertelde ook dat ze ‘een soort safehouse’ biedt aan een vriend die één keer per maand bij haar op bezoek komt om zich als vrouw te verkleden en op te maken. ‘Ik heb hier een hele garderobe voor hem, inclusief siliconenborsten. Zijn vrouw weet er niets van. Maar ik vind: je mag zijn wie je bent.’
Terugfietsend naar de binnenstad kwam ik langs een trapveldje waar kinderen aan het voetballen waren, vijf jongens en twee meisjes. Eén van de meisjes was van top tot teen gehuld in een lang zwart gewaad waarin ze denk ik moeilijk zou kunnen rennen. Vermoedelijk om die reden stond zij in het doel. Ik stopte om een foto te maken, twijfelde – versterkte ik niet het gevoel van het moslimmeisje dat ze anders is? Maar ik wilde het beeld toch vastleggen, al was het vanaf een afstand.
Opeens kwam een Turkse vrouw aanlopen, wellicht haar moeder of buurvrouw, die het meisje aansprak. Vroeg ze haar om mee naar huis te gaan? Het meisje leek te twijfelen, maar bleef toch in het doel staan terwijl de vrouw wegliep. Dapper. Of zag ik het verkeerd? Hoe dan ook, het voetballen kon weer doorgaan.
© Brabant Cultureel 2021