De redactie van Brabant Cultureel is nog steeds in rouw gedompeld door het onverwachte overlijden van Muriel Boll. Ons redactielid, dat ons op 22 mei ontviel, heeft een diepe wond achtergelaten in de gelederen van alle mensen die zich inspannen om van Brabant Cultureel elke twee maanden een waardevolle spiegel te maken van het provinciale kunst- en cultuurleven. De redactie sprak zijn verdriet al uit in een herdenkingsartikel. Herman Coenen, met enige regelmaat medewerker van BC, verbleef tot voor kort in Portugal. Na terugkeer in Nederland legde hij zijn verdriet neer in een persoonlijk afscheid van Muriel. Hij voegt daar een tweede herinnering aan Muriel aan toe die hij opdeed tijdens een fietstocht door het Portugese binnenland. ‘Het leek zo uit de atmosfeer te komen’, verklaart de schrijver deze pennenvrucht.
De redactie
MURIEL
Dat ik je heb gekend, kan ik niet echt zeggen. Maar jij bent een van die mensen die na één korte ontmoeting vanzelfsprekend deel zijn geworden van mijn wereld.
Je was hier en het lijkt alsof deze kamer, waar de heester met de groen-witte, puntig uitlopende bloesembladen een merkwaardig licht naar binnen werpt, jouw wezen in zich heeft opgenomen, gefilterd en nu, wars van alle lichamelijke soliditeit, een plaats geeft in overeenstemming met je huidige staat. Je bent heengegaan. Zo zeggen ze dat, ‘heengegaan’. Maar je bent hier, de tafel waaraan je zat zegt het, de stoel waarop je zat zegt het, de lamp waaronder we zaten zegt het.
Er lag bewondering in je stem, de woorden kwamen zacht omfloerst uit je mond. Het ging over de gedichten. Gezien voelde ik me, gezien. En een beetje ongemakkelijk, want is het ooit waar wat iemand je toeschrijft? Maar jij deed het met een Oosterse buigzaamheid, volkomen daarmee samenvallend. Of gold jouw eerbied niet veeleer de poëzie, die we beiden dienden? De meesteres die haar gezicht nooit onthult, hoezeer ook omworven, met slimme argumenten bedongen, of platweg opgeëist? Beschroomd cirkelde jij met je stille eenvoud om dat lege beeld, en ik werd aangestoken door die schroom.
Vandaag besef ik hoezeer aan jou denken een appèl aan mezelf is, niet te vergeten dat ook ik dat gezicht nooit in haar volheid heb aanschouwd of zal aanschouwen. Want het is met haar als met de mensen die ik heb gekend en aan het andere leven heb moeten afstaan: geen zintuig, herinnering of woord die haar hierheen kunnen halen. En toch, toch maar steeds…
Herman Coenen Tilburg, 20 juni 2016
BEL
Langs de weg, door de coulissen van struiken en lage bomen heen, opeens die zee van klank, honderden zilveren klokken tegen een moederlijke helling, gras van oker. Het zijn de koeien, de vredig grazende koeien, die enkel hoeven te doen wat ze doen, grazen, hun koppen heen en weer bewegen door het kruid, om deze jubilante symfonie te laten opklinken en weerkaatsen tegen de aardse achterwand. Wat een feest, wat een glorie! Pinkstermorgen, geen gebeier van kerktorens, maar dit grootse, door geen religie te vangen. God wandelt rond en hoort dat het goed is. O, dat alle weilanden van Europa en die van Afrika, Azië, Amerika en Australië zo zouden mogen zingen, wijds, zonder partituur of programma, en met hun welluidende leven binnendringen in de fijnste huidporiën van hen die er voorbij komen! Dat allen door ditzelfde ongebonden ritme, deze hoge lichaamloze muziek, worden opgenomen, de aderen verwijd, het hart geopend! Het is al voorbij, het rijwiel draagt mij verder, de golvende heuvels trekken me naar zich toe, een smal geweven spoor van kleur – paarse wikke, gele ganzenbloem, het tere wit van rozen, de wiegende dravik in zijn ijle kaki aan de rand van het brokkelig asfalt – leidt mijn handen, het dunne gebogen stuur. In mijn borst vermengd met het onophoudelijk na-echoënd edel metaal. Ik ben een klankschaal, een resonerend vel, een bel aan de nek van een grazende koe.
Herman Coenen Ameiralinho, 23 mei 2016
Foto Johan van Gurp
Lees terug:
In Memoriam redacteur Brabant Cultureel: Muriel Boll 4 mei 1943 – 22 mei 2016
© Brabant Cultureel – juni 2016