Onderweg > Een vrouw tussen de ganzen

door Joep Eijkens

Fietsend langs het kanaal naar de stad moet ik onder een viaduct door waar regelmatig ganzen op de weg staan die geen stap opzij doen, zelfs al begin je hard te roepen. Zijn ze doof of blind, of zijn ze echt zo dom als het spreekwoord wil? Hoe dan ook, het is soms lastig manoeuvreren en bovendien schijten ze de boel goed onder.

Des te vreemder keek ik ervan op toen ik een tijdje terug op diezelfde plek een vrouw op het koude beton zag zitten, te midden van een groepje ganzen en eenden die letterlijk uit haar hand aten. Je zou haast denken dat ze ook met de vogels kon praten, zo vertrouwd zag het eruit. Ook in de daarop volgende weken zag ik dit merkwaardige tafereeltje regelmatig, zowel overdag als ’s avonds.

Mellie Oudejans bleek de vierenveertigjarige vrouw te heten. Waarom ze begonnen was met het voeren van de vogels, wist ze eigenlijk niet. “Ik zag thuis nog een zak oud brood liggen en wilde een stukje gaan wandelen”, vertelde ze. “Ik dacht: weet je wat, ik ga de eendjes voeren. Sindsdien ben ik elke dag teruggegaan om ze te voeren. Ik vind het fijn om te doen en gezellig om die groep ganzen en eendjes te observeren.”

Boerenbond

“Ik begon de eerste dagen met brood”, vervolgde ze, “Maar ik weet dat dat niet goed voor ze is. Daarom heb ik bij de BoerenBond een zak van twintig kilo ‘Country’s Best voor watervogels’ besteld. Kost twintig euro, maar ik kan er even mee vooruit. Iedere dag vul ik daar een plastic zakje mee om ze te voeren. Nu het kouder wordt, kunnen ze best wat extra’s gebruiken. Al merk ik dat ze brood toch het lekkerst vinden.”

Ze vertelde de vogels steeds beter te leren kennen, vooral de ganzen. “Als je de groep een tijdje observeert, zie je welke twee ganzen een paartje vormen. Ze blijven wat dichter bij elkaar en houden elkaar goed in de gaten. Ganzen vormen paartjes voor het leven.” Op de vraag wat ze vond van de kritiek dat je geen ganzen moet voeren omdat ze overlast bezorgen, reageerde ze met: “Overlast? Kanonslagen en strijkers die onder de brug worden afgestoken, dat ervaar ik wel als overlast, ook voor de ganzen en eenden.”

Violiste

Ik werd nieuwsgierig naar haar achtergrond. Vroeger verdiende Mellie de kost als violiste, vertelde ze desgevraagd. “Ik heb hier in Tilburg het conservatorium gedaan en ben altijd als muzikante werkzaam geweest in verschillende orkesten en bands, zoals bijvoorbeeld de muzikantenband in de Efteling. Daarnaast ben ik een studie verpleegkunde gaan doen en heb in beide Tilburgse ziekenhuizen gewerkt als leerling-verpleegkundige. Daarna in de ouderenzorg, met name bij de zwaarder dementerende ouderen op de gesloten afdelingen. Momenteel zit ik tijdelijk met een burn-out in de ziektewet.” Inmiddels is zij begonnen met een webwinkeltje waarin ze zelfgemaakte sieraden verkoopt.

© Brabant Cultureel 2020