Soms spelen ze als kinderen ongeremd in het natte zand. Dan weer schuren ze angstvallig ver van elkaar langs de betonnen zeewering. En ze praten over hun verboden liefde. Voor de laatste keer, misschien.
door Arnold Verplancke
Vijf kwartier blijft het muisstil bij de première van Agatha. Niemand kucht en dat is niet alleen uit angst een Coronapatiënt te lijken. De voorstelling Agatha van Matzer Theaterproducties houdt de aandacht voortdurend vast.
De tekst van Marguerite Duras uit 1981 ontspint zich als een subtiel weefsel waarbinnen de relatie tussen een man en een vrouw langzaam duidelijk wordt. Ze spreken elkaar aan met U, ontmoeten elkaar regelmatig aan het strand, delen een gemeenschappelijk verleden en een geheim. Ze zijn alle twee getrouwd, hebben ieder een eigen leven, maar nog steeds smeult een ontembare en onmogelijke liefde voor elkaar. Een schuldige liefde, een misdadige liefde, zoals ze zelf zeggen. Dat ze broer en zus zijn, blijkt langzaam uit hun herinneringen. Het vousvoyeren hebben ze ooit afgesproken.
Ze zoeken langzaam in hun geheugen om elkaar hun persoonlijke ervaringen van toen te onthullen, de ontluikende liefde en intimiteit. Tegelijk gaat het spel van aantrekken en afhouden door. Beseffen ze onuitgesproken dat herinnering en verbeelding door elkaar gaan lopen. Is het echt zo mooi geweest, toen ze nog zo jong waren?
Eén ding staat vast: het is de laatste keer. Ze hebben afgesproken dat één van hen er ooit een einde aan zou maken. En zal hier en nu gebeuren. Maar of ze elkaar ooit los zullen laten?
Zo fijn, als alles klopt in een voorstelling. Ali-Ben Horsting en Wendell Jaspers spelen de man en vrouw heel geconcentreerd en intens. Zowel op de tere, breekbare momenten als tijdens hun kinderlijke uitbarstingen; terwijl ze stoeien in het natte zand of elkaar bekogelen.
De regie van Liliane Brakema biedt alle ruimte voor hun uitbundigheid, ingehouden zelfonderzoek en het emotioneel aftasten van elkaar. De verschrikkelijke kracht van de liefde drukt op hen. Zij wil weggaan om voor altijd lief te hebben, zoals ze zelf zegt. ‘Ik houd van U zoals het niet mogelijk is van iemand te houden.’
Decor
Ook het decor is slim gekozen. Aan drie kanten hoge betonnen elementen van een soort zeewering. Ze omsluiten het tweetal als een veilige intieme ruimte, zoals vroeger waarschijnlijk een kamer in Villa Agatha. Op de grond het natte zand van de zee vlakbij. In het midden tussen de betonnen elementen een spleet, waardoor de buitenwereld naar binnen kan gluren, naar hun verboden liefde.
Agatha, door: Matzer Producties. Tekst: Marguerite Duras. Regie: Liliane Brakema. Spel: Ali-Ben Horsting en Wendell Jaspers. Decor: Sanne Danz. Composities: Helge Slikker. Gezien: première ’s-Hertogenbosch, 6 maart 2020.
Nog te zien:
7 maart ’s-Hertogenbosch Verkadefabriek
12 maart Oss Groene Engel
18 maart Roosendaal De Kring
11 april Waalwijk De Leest
14 april Helmond Speelhuis
15 april Nijmegen Lux
16-18 april ’s-Hertogenbosch Verkadefabriek
© Brabant Cultureel 2020