In ‘Schrijven met licht’ tikt K26 de uitersten van de fotografie aan

Zes fotografen exposeren in het gebouw van Kunststichting K26 in Oss. ‘Schrijven met licht’ heet de tentoonstelling, waarin sterk uiteenlopende fotografiestijlen aan bod komen. De tentoonstelling toont de spanwijdte van de fotografie en die zal alleen nog maar toenemen.

door Henk van Weert

Een thematische eenheid is niet te ontdekken in het grote aantal foto’s dat te zien is bij K26. De variatie reikt van hyperrealistische, registrerende beelden tot moeilijk doordringbare conceptuele fotografie. Nog meer spanwijdte is amper denkbaar. Je kunt het gebrek aan focus noemen, of een rommeltje, maar dat lijkt me onzin. Zo staat de hedendaagse fotografie er nu eenmaal voor. Van alles wat. De fotografie zal nog verder in de breedte groeien, al is het maar door de groeiende invloed van kunstmatige intelligentie.

Pluijm probeert de vergankelijkheid van het leven te verbeelden

Rob Pluijm en Edwin Eduard Boering liggen het verst uit elkaar. Pluijm is een estheet die in zijn thematiek teruggaat naar de oude meesters van de Gouden Eeuw. Met een grote hang naar perfectie in compositie en uitvoering fotografeert hij klassieke stillevens. Die doen sterk denken aan de stillevens van fotografe Marie-Jeanne van Hövell tot Westerflier, die nog tot 14 april 2024 te zien zijn in Museum Slager in ’s-Hertogenbosch. Net als de schilders van de Gouden Eeuw probeert Pluijm zo de vergankelijkheid van het leven te verbeelden. Het zijn ragfijne foto’s in fine art stijl. In de nabewerking geeft Pluijm met een donkere kleurstelling zijn eigen ‘look and feel’ aan de foto’s. Vakmanschap.

Edwin Eduard Boering noemt zich fotograficus. Hij gebruikt foto’s uit zijn uitpuilend archief als basis voor conceptuele werken. Boering, van oorsprong graficus, probeert op een eigen manier de wereld in beeld te brengen. Hij gebruikt daarvoor allerlei vormen, technieken en middelen. Het resultaat is vaak rauw en schuurt aan tegen graffiti. Donkere kleuren, teksten, foto’s, Boering daagt uit en laat zich niet gemakkelijk doorgronden.

Irene Bernardt speelt met beweging. Zij fotografeert het leven op straat, maar niet zoals een klassieke straatfotograaf dat doet. Ze houdt een grote afstand tot de mensen die ze fotografeert, vervormt ze met beweging en onscherpte, gebruikt spiegelingen. De mensen op haar foto’s zijn onherkenbaar. Zo maakt ze het voortrazende leven op straat volstrekt anoniem. Bernardt laat toeval toe in haar werk en past waarschijnlijk ook de techniek van Intentional Camera Movement toe, waarbij ze de camera zachtjes beweegt tijdens het fotograferen. Zo schept zij een eigen beeldtaal.

Niet erg als je de beelden snapshots noemt

Ton Lotterman fotografeert ook op straat, maar hij kruipt juist wel dicht op zijn onderwerpen. Dan krijg je heel andere, veel explicietere foto’s dan Bernardt maakt. Lotterman beredeneert zijn foto’s niet, zet niets in scene en vindt het niet erg als je zijn beelden snapshots noemt. Hij laat zich drijven door zijn intuïtie en houdt zijn foto’s zo puur mogelijk door er in de nabewerking niets wezenlijks aan te veranderen. Beppie Lotterman maakt dan weer graag series. In de ruime expositiezaal van K26 toont zij onder meer beelden van haar oude keuken. Het zijn foto’s die zich gemakkelijk laten lezen en door hun eenvoud een bepaalde zeggingskracht hebben. Je kunt ze ook zien als stillevens, maar dan hele andere dan die van Pluijm.

Alex Pansier is natuurfotograaf. Een natuurfotograaf op een kunstexpositie? Dat zie je niet veel. Natuurfotografen zijn toch een beetje de buitenbeentjes in de fotografie die opereren in hun eigen biotoop. Pansier is nog maar enkele jaren fulltime natuurfotograaf, maar wel bezig aan een formidabele opmars. De Ossenaar krijgt prijs na prijs. Hij toont in K26 onder meer foto’s van een grote vlucht spreeuwen die wegvliegen van een boom. Het zijn wonderlijk mooie en krachtige beelden waar je naar blijft kijken.

In de natuurfotografie zijn kleuren en grote taferelen belangrijk. Bij Alex Pansier juist niet. Zijn foto’s bevatten amper kleur, hoewel het geen zwart-wit beelden zijn. Hij kiest vaak voor low-key (onderbelichten) of juist voor high-key (overbelichten) om zijn onderwerpen uit het alledaagse te trekken. Pansier is een minimalist. Liever details dan het grote geheel, liever iets suggereren dan iets overduidelijk maken. Jammer dat er in K26, naar verhouding, maar weinig van zijn bijzondere foto’s te zien zijn. Op zijn website alexpansier.com is meer snoepgoed te vinden.

Fototentoonstelling ‘Schrijven met licht’, tot en met 28 april 2024 in Kunststichting K26, Kruisstraat 26 in Oss. De expositie wordt gecompleteerd met twee beelden van Wim Lemmens.

www.k26.nl

Meer van Henk van Weert (artikelen, fotografie) op Brabant Cultureel

© Brabant Cultureel 2024