Viaductbewoners

(foto)column door Joep Eijkens •

Bijna dagelijks loop ik er onderdoor, het viaduct van de Meierijbaan waarover ooit alle autoverkeer reed van Tilburg naar Eindhoven en vice versa. In lang vervlogen tijden heb ik er staan liften omdat ik m’n geld liever uitgaf aan boeken bij De Slegte dan aan een treinkaartje. Die tweedehandsboekenzaak is jammer genoeg verdwenen uit Eindhoven en de snelwegen gaan al lang in een wijde boog om Tilburg heen. Voortaan zijn het wandelaars, fietsers en scooters die het viaduct gebruiken om het Wilhelminakanaal over te steken. In de zomer duiken er jongentjes en soms ook meisjes vanaf en ook oudere jongeren zitten er wel eens te chillen in het laatste zonlicht van de dag.

Spiritusmannekes

Donkerder, ook overdag, is het onder het viaduct. De betonnen constructie vormt in zekere zin een grens waar je de bebouwde kom verlaat en verder loopt op één van de laatste zandpaden die we hier nog hebben. De met felgekleurde graffiti volgekalkte ruimte onder het viaduct nodigt niet uit om even stil te staan. Af en toe ligt er iemand onder een jas of vuile deken te slapen. Een paar jaar geleden woonden hier een paar mannen en een hond. Sommige wijkbewoners durfden er hun eigen hond niet uit te laten, al was er ook iemand die wel eens een pannetje soep ging brengen.

De viaductbewoners deden mij denken aan de Tilburgse ‘Spiritusmannekes’ die vóór de Tweede Wereldoorlog aan de zuidelijke stadsrand in de openlucht leefden. Nooit voor mogelijk gehouden dat die tijd weer terug zou komen, al is de spiritus waarschijnlijk vervangen door bier en drugs.

Koude nacht

Tijdens de voorbije winterse dagen lagen er opeens weer potten en pannen, een deken en twee pallets die kennelijk als matras moesten dienen. De gure wind die door het viaduct trok, was kouder dan ik gewend ben. En toen ik ’s avonds in bed stapte, dacht ik aan de dakloze die daar, een kilometer of wat verderop, in de koude nacht lag. Of had hij toch elders onderdak gevonden? Toen ik er de volgende ochtend weer langs kwam, zag ik dat de verlaten slaapplaats gezelschap had gekregen van twee vuilniszakken en een roestig fietswrak, vermoedelijk opgevist door één van de magneetvissers die je hier ook regelmatig kunt tegenkomen.

Verder lopend over het zandpad dacht ik in de verte nog meer vuilniszakken te zien liggen, ditmaal wit van kleur. Maar dichterbij gekomen bleek het gelukkig om sneeuw te gaan, misschien wel de laatste sneeuw van dit jaar. Op de visplas nabij het viaduct was nu ook het ijs aan het smelten.

© Brabant Cultureel 2024