Evely Duis is bezig aan een stevige opmars in de fotografie. Ze is nog geen dertig, maar heeft al naam gemaakt als mode- en portretfotografe. In haar vrije werk wil zij verhalen vertellen. “Ik houd niet van typische beelden. Bij mij mag niets standaard zijn.” Gesprek met een geestdriftig fotografe in Reusel.
door Henk van Weert
Ja hoor, altijd al een Crea Bea geweest. “Zes jaar oud zat ik al op de Academie in Arendonk, hier vlakbij in België. Tekenen, schilderen, beeldhouwen, fotograferen met een schoenendoos. Als het maar creatief was, ik was een echte knutselgek. Nee, nog geen echte fotografie. Mobieltjes met camera’s waren er nog niet in die tijd.”
Het pad naar de fotografie liep via Photoshop. Amper elf jaar oud was Evely Duis (1994) al volop aan het fröbelen met het beeldbewerkingsprogramma. “Ik had het afgekeken van mijn oudere broer. In die tijd was ik veel met games bezig. Ik kwam op een Nintendo-forum terecht waarvoor je een profielfoto nodig had. Ik vond het machtig interessant om in Photoshop allerlei digitale effecten op die foto toe te passen. Een jaar later ging ik echt fotograferen. Met mijn vriendin Myrthe vormde ik een vast koppel. We fotografeerden elkaar aan de lopende band. Verzonnen thema’s, dosten ons uit in jaren vijftig-styling, flink in de make-up natuurlijk, zochten mooie locaties uit om het ene na het andere idee uit te werken. Hartstikke leuk, het liep natuurlijk volkomen uit de hand.”
Uniek
Met haar eerste spiegelreflexcamera van Canon fotografeerde ze andere meiden op de middelbare school. Weer thema’s, weer idee na idee. “Unieke plaatjes maken, daar het ging het mij toen al om. Het leidde ertoe dat mijn afstudeerscriptie op de middelbare school over fotografie ging. Uiteraard,” vertelt ze.
Een studie fotografie aan Sint Lucas in Boxtel was een logische stap. Ze studeerde er cum laude af. Daarna volgde ze een bacheloropleiding toegepaste fotografie aan Luca School of Arts Campus Narafi in Brussel. Eindresultaat: opnieuw cum laude.
Op dat moment had Evely Duis al twee jaar haar eigen bedrijfje. In de garage van haar vader in Reusel had zij een piepklein studiootje ingericht. Tussen de kratten bier en het tuingereedschap fotografeerde ze modellen. Nu heeft ze een studio in de voormalige Karel 1-fabriek, ook in Reusel.
Moment
Op de automatische piloot werken lukt haar niet. Toen niet, nu niet. “Ik had in Brussel al mijn eigen stijl ontwikkeld. Als mensen mij vragen wat ik doe vertel ik dat ik beelden creëer. Van niets iets maken. Ik bepaal alles in een beeld en dat heb ik altijd zo gedaan.” Dat betekent niet dat alles van haar moet komen. Evely Duis: “Ik kan niet iemand klakkeloos ergens neer zetten, een foto maken en besluiten dat het daarmee klaar is. Ik heb een connectie nodig met de persoon die ik fotografeer. Mijn model is die dag mijn beste vriendin en ik wil dat onze relatie van dat moment terugkomt in mijn foto. Ik denk dat daarin mijn kracht ligt. Mensen zo fotograferen dat je in het beeld hun zachtheid herkent, of hun ontspanning, hun puurheid of soms kwetsbaarheid. Eigenlijk is de omgang met je model de meest interessante kant van mijn fotografie. En dan maakt het niets uit of ik een BN’er in de studio heb of een willekeurig ander model.”
Fotografie is bij Duis geen handeling, maar een uitgebreid plan. Ze wil het liefst conceptueel werken: het beeld moet tot in de puntjes uitgedacht en voorbereid zijn. “Ik ben in alles de regisseur van mijn eigen werk. Ik verzin het idee en daarna onderzoek ik uitgebreid hoe dat idee kan uitmonden in een foto. Wat heb ik nodig om het te visualiseren, welke locatie, welke styling, welke make-up, welke sfeer enzovoort. Ik ga daar ver in, omdat ik controle over het beeld wil hebben. Of dat op den duur tot herhaling leidt? Nee hoor, ik heb een bloedhekel aan herhaling. Let er scherp op dat de aanpak telkens toch weer wat anders is. Als ik daarvoor bijvoorbeeld nieuwe flitstechnieken moet verzinnen of eens analoge lenzen op mijn camera moet gebruiken, dan probeer ik dat gewoon.”
Ambassadeur
Evely Duis kreeg in 2020 flink de wind in de rug toen zij benoemd werd tot Canon Ambassador. ’s Werelds grootste cameramerk selecteert in allerlei landen, op grond van kwaliteit, zijn ambassadeurs. In Nederland lopen er maar vijf rond: Ahmet Polat, Ilvy Njiokiktjien, Pie Aerts, Frits van Eldik en Evely Duis.
“Ik ben in alles de regisseur van mijn eigen werk”
“Ik was nog maar zesentwintig toen Canon daar mee kwam. Bizar dat je op die leeftijd daarvoor gevraagd wordt. Ik had dat werkelijk nooit verwacht. Maar het is heel leuk en het opent natuurlijk allerlei wegen. Als mensen mij zeggen dat ik op mijn leeftijd al veel bereikt heb, geef ik ze het antwoord dat ik er ook al heel mijn leven mee bezig ben.”
“Ik ben een doorzetter en ik geloof er heilig in dat je je doel kunt bereiken, als je er voor honderd procent voor gaat. Of je nou acteur of fotograaf of wat dan ook bent. Er zijn zeker kansen voor jonge fotografen, ook nu. Juist in deze tijd, omdat veel mensen een eigen bedrijfje beginnen. Die willen goede beelden, om op social media te gebruiken. Er is werk zat voor fotografen die kwaliteit kunnen leveren.”
Uitlaatklep
Ze heeft een drukke, internationale agenda. Veel mode-shoots, veel portretten. Ze prijst zich gelukkig dat ze toch tijd overhoudt voor haar vrije werk. “Dat vind ik heel belangrijk. Als ik op een gegeven moment veel voor opdrachtgevers gewerkt heb, zet ik me ertoe om iets voor mezelf te plannen. Ik heb die creatieve uitlaatklep nodig. Beelden maken die helemaal vanuit mijzelf komen. Als je dat verwaarloost, verlies je op den duur de hartstocht voor de fotografie. Dan is het niet langer óók je hobby.”
Duis wil met haar vrije werk verhalen vertellen. Daarom maakt ze graag fotoseries waarvan een aantal op haar website is te vinden. “Bij mij is niets standaard, zeker niet in mijn vrije werk. Ik houd niet van typische beelden. Alleen maar mooi is niet genoeg. In mijn foto’s moet een twist zitten die tot een diepere lading leidt. Daarom probeer ik die series zo te maken dat ze niet letterlijk leesbaar zijn. De een interpreteert ze zus, de ander zo. In conceptuele zin is mijn vrije werk nog meer uitgedacht dan mijn beelden voor opdrachtgevers.”
Migraine
Duis kampt met chronische migraine. Ze maakte daar een fotoserie over, die haar dierbaar is. “Je kunt migraine niet vastpakken, je kunt het niet zien. Met die serie wilde ik migraine toch visueel maken. Van mij krijg je dan geen foto van een man die met zijn handen aan zijn hoofd zit. Zo’n beeld drukt de pijn namelijk niet uit. Ik wilde dat de beelden iets zouden zeggen over het gevoel dat migraine met zich meebrengt. In de coronatijd had ik minder opdrachten en kon ik intensief met die serie bezig zijn. Ik vond het heel moeilijk. Met zelfportretten en stillevens heb ik mijn beleving van migraine proberen uit te drukken. En daar ben ik best in geslaagd, vind ik.”
Ze heeft vermoedelijk nog een lange loopbaan voor zich. “Waar ik over tien jaar sta als fotograaf? Heel lastig om daar iets zinnigs over te zeggen. Zal ik me ellendig voelen als mijn ontwikkeling gestokt is? Ik weet het echt niet. Ik weet wel dat ik over tien jaar iets wil doen wat ik op dat moment het liefste wil doen. Dat kan fotografie zijn, maar het kan ook iets in mode zijn. Of lesgeven. Wat het ook is, ik zal blij zijn als het me voldoening geeft.”
© Brabant Cultureel 2022