door Arnold Verplancke
Het begint met een concert waar ik niet naar toe ben geweest. Vriendin I. vraagt mij of ik meega naar de Vijfde van Mahler in Eindhoven. Te spelen door de Philharmonie Zuidnederland. Blasé zeg ik dat ik daar niet zoveel voor voel. Die Vijfde ken ik al zo goed. Het was de eerste symfonie van Mahler die ik op langspeelplaat had, veertig jaar geleden of misschien nog wel langer. Door het Concertgebouworkest, toen met Haitink. Vaak beluisterd. Ook ‘live’ wel gehoord in al die jaren. Later nog de cd gekocht met de Berliner, eveneens onder Haitink. Ook vaak gedraaid. Nee dus.
Zij probeert me nog even te verleiden: ‘In het voorprogramma zingt een sopraan een liederencyclus van de Deense componist Abrahamsen uit 2013.’ Maar ik blijf onverbiddelijk. Nee, voor dit concert ga ik niet op zondagmiddag naar Eindhoven. Bovendien ben ik die zaterdagavond ervoor al in Amsterdam naar de opera Köningskinder geweest. Er zijn grenzen.
Ophelia
Om mijn ongelijk te bewijzen, krijg ik diezelfde zondagavond na het concert nog de liedtekst doorgestuurd: Let me tell you. Met de aantekening dat het woorden van Ophelia zijn. U weet wel, de geliefde van Hamlet. Overigens niet zoals Shakespeare die heeft geformuleerd, maar de Engelsman Paul Griffiths in zijn roman uit 2008. Tegelijk vind ik in mijn mail een link naar YouTube om de uitvoering door sopraan Barbara Hannigan te zien van Let me tell you in de Zaterdagmatinee van begin dit jaar.
Ik ben verbijsterd als ik dat concert zie en beluister. Wat een verrassende en overweldigende muziek! Wat een onvoorstelbaar krachtige en vitale uitvoering! Wat jammer, achteraf, dat ik toch niet ben meegegaan naar Eindhoven. Ook al zong daar niet Hannigan (aan wie dit werk blijkt te zijn opgedragen) maar Sarah Artistidou. Ook die schijnt het prachtig te doen.
Snow Queen
Terloops hoor ik de commentator bij het zaterdagmiddagconcert vertellen dat die Deense componist Abrahamsen recent, in 2019, ook een opera heeft geschreven: Snow Queen, naar een spookje van Andersen. Aanvankelijk in zijn eigen taal natuurlijk. De Canadese sopraan Hannigan wilde zich daar niet aan wagen: ‘Dan zeggen ze alleen maar hoe goed of hoe slecht ik Deens spreek.’ Maar in de Engelstalige versie wilde ze wel optreden toen die nog datzelfde jaar in première ging bij de Beierse Staatsopera.
Even opzoeken op internet, wat handig toch. En ja: van die uitvoering is zelfs een dvd verschenen! Toch maar even bestellen dus. Voordat ik die in huis heb, krijg ik van vriendin I. nog twee links doorgestuurd. Zij vindt het veel te leuk dat ze achteraf gelijk krijgt. Een gesprek van componist en zangeres samen in 2019. En de uitvoering van een orkestraal werk van Abrahamsen: Schnee (2008). Ook dat zal niet gauw de populariteitsprijs krijgen, maar als ik het in alle rust over mij heen laat komen, vervoert het me wel.
Specialist
In mijn brievenbus heb ik inmiddels de dvd van de Snow Queen gevonden. Die zal ik heel nieuwsgierig gaan bekijken en beluisteren. Daarna mag ik me toch wel de Abrahamsen-specialist noemen op de redactie van Brabant Cultureel, denk ik. Zo snel kan dat gaan. Vorige week had ik nog nooit van hem gehoord en nu weet ik al meer van hem dan de gemiddelde collega. Ach, je bent nooit te oud om te leren.
Tegelijk besef ik weer eens hoe interessant het is om telkens nieuwe muziek te ontdekken of bezig te zijn met andere vormen van kunst. Ik zie wel eens krantenartikelen over oudere mensen die zich eenzaam voelen en niets zinnigs te doen denken te hebben. Ik lees dat met leedwezen. Maar ik herken mezelf er niet in.
Binnenkort ga ik bijvoorbeeld naar het toneelstuk Verdriet is een ding met veren van het Theater Rotterdam, omdat het ook in de grote steden in onze provincie te zien zal zijn. Ik kom daar nog op terug voor Brabant Cultureel. Met mijn kleindochter bezoek ik daarna de nieuwe Amerikaanse opera Blue in Amsterdam over rassendiscriminatie en politiegeweld. Bovendien heb ik mij weer verzekerd van een Podiumpas waarmee ik voor vijfendertig euro per maand toegang heb tot veel podia in mijn eigen woonplaats Tilburg, maar ook in Amsterdam en bijvoorbeeld het Parktheater in Eindhoven. Ik blijf nieuwsgierig.
© Brabant Cultureel 2022
Leuke manier om ergens spijt over te betuigen. Het leven kan alleen maar vooruit geleefd worden. Denk nooit, ‘dat weet ik al, dat hoeft niet meer.’