Onderweg: Nooit alleen

door Joep Eijkens

Een mooie zomeravond aan het kanaal. De hitte heeft plaats gemaakt voor een zacht briesje. Er loopt een jonge vrouw voor me. Op haar schouders zijn donkere stippen te zien. Dichterbij gekomen blijken het tattoo’s te zijn, tattoo’s van zwaluwen. “Mooi”, zeg ik. Ze hoort het niet. Ze heeft oordopjes in, luistert naar muziek of naar iets anders. Ik passeer haar, draai me om en groet haar. Ze doet de oordopjes uit en ik vraag naar de bekende weg: of het echte tattoo’s zijn? Jazeker. En ja, ik mag er een foto van maken.

De wereld is klein, want al pratend blijk ik haar vader te kennen en andere leden van haar familie. Ja, ook dat nichtje uit Colombia dat ik jaren geleden fotografeerde. Ze is er zelf ook wel eens een tijdje geweest. Ze reist graag. Misschien is het om die reden dat ze zwaluwen op haar schouders heeft laten tatoeëren, denk ik verder lopend. Zoals gewoonlijk stuur ik haar de volgende dag een paar foto’s. Zij is er blij mee en vertelt nu ook het verhaal achter de tattoo’s:

‘De zwaluwen staan eigenlijk voor het volgende. Als kind zag ik vaak een zwaluw alleen vliegen. Hier en daar een zwaluw die voorbij scheerde. Maar als je even wachtte en beter keek waren het er ineens veel meer! Dat is naar mijn idee in het leven ook zo. Soms denk je misschien dat je ergens alleen voor staat, maar eigenlijk staan er altijd zo veel mensen voor je klaar. Je staat er nooit alleen voor!’

Mooi. Ik kijk weer naar de foto en denk aan Urge for going, een weemoedig liedje van Joni Mitchell. Maar ook aan de zwaluwen die zich aan het eind van de zomer verzamelen boven een vennetje, hier niet ver vandaan, alvorens terug te vliegen naar het zuiden.

© Brabant Cultureel 2021