De heldere hemel is stil.
De bewolkte hemel is stil.
De regen valt stil tussen hemel en aarde.
De bomen hebben een huid van stilte.
Net als de muizen, die onder die kelderdeur door glippen.
En onder de bomen liggen stille bladeren.
En kijk, diezelfde stilte schrijft nu, met één vinger, op mijn huid.
Wat al herinnering is.
Kreek Daey Ouwens, Eindhoven (Lindenheuvel) in 2011 genomineerd voor de VSB-poëzieprijs. Laatst gepubliceerde literaire werk Echo Echo (2020, Uitgeverij Vleugels) en op komst: Guillaume (2020, Uitgeverij Wereldbibliotheek)
Omhelzen
Het was een uitnodiging als zovele
geweest. Bij het binnenkomen overzag
ze de enorme woonkamer, het terras
dat afliep naar het gazon waarop
een honderdtal gasten in groepjes
bijeen was. Ze omhelsde de jubilaris
en zijn vrouw, hun kinderen, vrienden.
Ze voelde een aangename prikkeling
door zich heen gaan telkens wanneer
ze de armen om hen heen sloeg,
ze hun wangen, hun mond beroerde.
En ze kreeg er behoefte aan dit te
bestendigen. Bij haar vroegtijdig
vertrek omhelsde ze behalve de
feesteling en zijn vrouw ieder die
er stond en zat en lag en ze kuste
dat het een lust was groot en klein,
jong en oud, proefde allerlei variaties.
Opgetogen vertrok ze
om even later terug te keren en opnieuw
iedereen vol overgave te omhelzen.
Victor Vroomkoning, Nijmegen (Boxtel). Stadsdichter Nijmegen 2006 – 2008. Laatst gepubliceerde literaire werk in de bloemlezingen Eén zwaluw maakt geen zomer (2020, Uitgeverij Rainbow) en Langs brede rivieren (2019, Uitgeverij Rainbow).
Jarig
Binnen achter glas telt hij aan de arm
van de verzorgster zijn zegeningen en
zegt tegen iedereen: ‘Ik ben jarig, hoor.’
Buiten op het gras staat zomaar een
vreemde vrouw te zwaaien, ‘Van harte
gefeliciteerd,’ gilt ze, ‘zou hij me horen,’
vraagt ze aan haar man. Hun kinderen
drukken hun neus tegen het glas: ‘Opa
hoort het niet!’ ‘Nee, opa ziet ons niet!’
‘Geen ruzie maken, dat wil opa niet.’ en
vader haalt zijn koters weg bij het raam.
De laagstaande voorzichtige voorjaarszon
maakt van het raam een oranje spiegel.
‘Waarom komt ze niet binnen,’ vraagt hij
aan de verzorgster, ‘doe de deur open’.
De vrouw ziet haar vader niet en om de
spiegeling in het raam te ontwijken, loopt
zij voor het zorgcentrum op en neer, stopt,
kijkt, loopt weer, maar toch lukt het haar
niet: haar blik komt bij hem niet binnen.
Breda, 5 april 2020, een woonzorgcentrum
Herbert Mouwen, geboorteplaats Breda, woont in Etten-Leur. Laatste publicatie gedichten in Brabant Cultureel, januari 2020.