Twee jonge acteurs maken voor het eerst iets voor de podia van de grote schouwburgzalen. Oh hoe eng! Daar gaat hun hele voorstelling vervolgens over. Een groot deel van het publiek lacht daar graag om. Onze recensent vindt het maar kwajongenshumor.
door Arnold Verplancke • Scènefoto’s > Julian Maiwald
Vergeet alle publiciteit rond Under Pressure. Dat het gaat over de burn-out waar onze hele maatschappij aan lijdt, de enorme druk die het ‘neoliberale nutsdenken’ op ons allen uitoefent en nog wat van die modieuze algemeenheden. Ook dat drie verschillende theatergroepen – inclusief Het Zuidelijk Toneel – voor het eerst samenwerken in een ‘collectief maakproces’. Dat is allemaal niet interessant voor de theaterbezoeker. Alleen het resultaat telt immers.
Wel, daar moet je als kijker toch geduld voor hebben. Niet voor niets vragen Benjamin Moen en Yannick Noomen – onthoudt die namen, want ze staan aan het begin van een geheel nieuwe stijl, menen ze – van het publiek het voordeel van de twijfel. En van de recensenten vragen ze ‘mededogen’. Tja, dat doet denken aan twee sympathieke studenten die niet veel bakken van hun tentamen en zo proberen de docent alvast voor zich in te nemen.
Dollen
De voorstelling begint met het zaallicht aan terwijl Benjamin en Yannick door de zaal lopen en hoorbaar met en tegen bezoekers praten. Over hun debuut in de grote zaal, wat voor voorstelling de verschillende mensen hopen te krijgen. Wat verwachten ze? Dat soort dingen: een kwartiertje dollen met het publiek.
Dan gaan ze de zaal uit en blijft het publiek tegen een gesloten rood doek aan kijken. Misschien weer een kwartiertje, ik heb het niet exact getimed. Je hoort alleen hun stemmen. Over wat voor een speciale avond het kan worden. Misschien wel een gebeurtenis die de geschiedenisboeken in gaat en dergelijke flauwekul.
Als dan eindelijk het doek opzij schuift, opent zich een volstrekt kaal podium. En je hoort de twee nog steeds alleen maar praten over hoe ze het podium voor het eerst op zouden kunnen komen. Het zou zus kunnen. Ja kan. Het zou zo kunnen. Ja kan ook. En ook dat duurt misschien weer een kwartiertje.
Schermpjes
De teksten zijn soms best grappig. Daar niet van. Maar ik zie vanaf het balkon beneden in de zaal soms wel mobiele schermpjes oplichten. Even sociale media checken? Ja, er zit veel jong publiek in de zaal en dat is een positief punt. Vervolgens gaan de lollige theatermakers allerlei vormen van opkomen uitproberen en krijgen zij steun van toetsenist Niels Broos. Het moet gezegd: hun tekstbehandeling is prima. Hun timing ook. Echt twee droogkomieken.
Het lege podium beginnen zij te vullen met allerhande voorwerpen, zonder enige samenhang. De schouwburgtechnici mogen zich ook gaan uitleven op het laten zakken en ophalen van allerlei achterdoeken en het op en neer bewegen van meerdere lichtbalken. Jaja er kan heel wat in zo’n grote schouwburgzaal. En ook Niels mag uit zijn dak gaan op de toetsen en zelfs een zo hard en laag geluid produceren dat sommige mensen er fysiek last van kunnen krijgen. Bezoekers met hartritmestoornissen moeten uitkijken, denk ik dan, maar het duurt gelukkig niet lang.
Poepgeluidjes
Een van de hoogtepunten lijkt het opblazen van een grote gouden ballon en die vervolgens weer heel langzaam te laten leeglopen met allerlei piep- en poepgeluidjes. Dolle pret. Ook dan zie ik beneden weer wat schermpjes aanfloepen.
Laat ik nogmaals duidelijk stellen dat een groot deel van het publiek zich kostelijk vermaakt, het liedje Under Pressure meezingt en enthousiast klapt aan het eind. Als hier een nieuwe stroming ontstaat – zoals de acteurs zelf soms in hun overdrijving veronderstellen – zal het iets zijn als ‘Theater van de Slappe Lach 2020’. Deze recensent behoort dan niet tot de doelgroep. Maar dat maakt zijn hyperbool wel duidelijk.
Voorstelling: Under Pressure. Concept en spel: Benjamin Moen en Yannick Noomen. Muziek: Niels Broos. Productie: Het Zuidelijk Toneel, Nineties en BOG. Gezien: première Koninklijke Schouwburg Den Haag, 21 november 2019.
Nog te zien in onder meer:
Nijmegen 6 december
Breda 12 december
Tilburg 29 januari
www.hzt.nl
© Brabant Cultureel 2019