door Herman Coenen
Er zijn dingen die je niet in een gedicht geperst krijgt
je krijgt ze niet eens in je hoofd, dit kleine lijf,
kranten zijn dan beter, verslaggevers, politiewoordvoerders,
nieuwslezers op radio en tv, die hebben er de stemmen voor,
de toon, de formules, altijd dezelfde voor alles overal ter wereld,
ik hoorde ze, zag de beelden, de rood-witte afzetlinten,
de stilstaande tram, zijn gezicht hoe hij daar moet hebben gezeten,
opeens dat pistool uit zijn zak, zijn geschreeuw, de knallen,
maar het is allemaal alsof het achter glas
terwijl hier de avondhemel zo zuiver als je zelden hebt,
de maan ijl en bijna vol, door het dichte raam heen
klinkt een mees, ze zeggen wel eens alles gebeurt tegelijk,
geen schoonheid, geen serene sfeer die dat verhindert,
maar de tussenschotten, lijden we niet het meest
aan de tussenschotten, een soort ongeneeslijke doofheid?
maandag 18 maart 2019
Herman Coenen (1946) is socioloog en oud-hoogleraar van de Universiteit voor Humanistiek (Utrecht) en woont in Tilburg. Hij publiceerde eerder gedichten en korte verhalen in literaire tijdschriften, in Brabant Cultureel, eigen bundels en op cd.
© Brabant Cultureel 2019
Doof, ik? Redelijk, ik??? Onredelijk, dat ben ik. Haat! Mensen, wat moet je er mee? Terug naar de fokker, opsluiten, in laten slapen of uit laten sterven….. Nee hoor, doe maar iets met compassie… Liefde, dat lijkt me wel wat. En melancholie. Niet te vermijden, onontkoombaar. Er valt mee te leven. Niettemin: blijf geloven in kansen, hopen op verbetering, heb liefde voor de tegenpool, en veerkracht bij teleurstelling, dan komt het wel goed. Dans, zing, vecht en dicht.