door JACE van de Ven
Vorig weekend naar Lommel geweest naar de Europian Masters of Snooker. Was te pruimen, al is je televisiestoel thuis heel wat comfortabeler dan een laag kunststof zitje in een sporthal. En voordat je op zo’n zitje zit?
De binnenkomst in Lommel deed me eraan denken of ik een megapopconcert binnenkwam. Na vertoon van mijn reserverings- en betalingsbewijs werd er een bandje om mijn pols geplakt en begon iemand van Cosa Nostra me intiem maar toch ruw te fouilleren. Bezoekers die wat te eten of te drinken bij zich hadden, zagen hun etenswaren ongevraagd in de vuilnisbak gekieperd worden. En dat enkel en alleen opdat de organisatie zelf zonder concurrentie hapjes en drankjes tegen zo hoog mogelijke prijs zou kunnen verkopen. En dan de maat van die versnaperingen: nog nooit zo’n kleine flesjes cola of zulke kleine donuts gezien.
Het geheel straalt een liefdeloosheid uit die niet past bij cultuuruitingen waar ik bij zou willen zijn, of het nou sport of kunst betreft. Heb je bij een opera of serieuze toneelproductie het idee dat ook jouw aanwezigheid ertoe doet, al is het maar omdat ook jouw eerbiedige aandacht bij een aria of monoloog door de ruimte zindert, bij een megapopconcert of sportevenement word je alleen toegelaten omdat die gebeurtenis op al die televisiezenders in de wereld nou eenmaal niet zonder publiek kan worden uitgezonden. Ook de geluidsweergave is volkomen op televisieregistratie afgestemd, de thuisblijvers horen details veel beter dan jij die de moeite nam er naartoe te komen.
Ooit besloot ik kennissen, die iets voor mij gedaan hadden en van wie ik wist dat ze van het Nederlandstalige lied houden, een avond in dat genre aan te bieden in de Brabant Hallen in Den Bosch. Daar moest je naast een veel te hoge entree en een te hoge prijs voor halve glaasjes bier ook nog enige euro’s betalen om te mogen gaan pissen. En hoe? Vanaf halverwege de avond stond de weg naar de plee zeker vijf centimeter blank. Van de weeïge klanken van de muziek belandde je linea recta in de penetrante zeik met schuimkraag.
Waarom gaan mensen hier toch naartoe, vroeg ik me af? Waarom laten ze zich behandelen als uitschot? Willen ze misschien onbewust benadrukt zien wat een nitwits ze zijn ten opzichte van de absolute sterren die ze bewonderen en die ze hier van gepaste afstand mogen aanschouwen? Zoiets zouden middeleeuwse horigen en lijfeigenen ook gehad hebben. Die keken met bewondering naar de braspartijen van hun kasteelheer. Ze wisten dat hun klasse zoiets niet toekwam, maar waren wel trots als het juist hún gebieder was die zich het meest kon veroorloven.
Met wat ik hier beweer, wil niet gezegd zijn dat bij megacultuur- of -sportevenementen geen sfeer kan ontstaan. Maar die komt er dan voornamelijk omdat er veel gelijkgestemden bij elkaar zijn die een soort van magie ervaren doordat ze dicht bij hun idolen zijn. Die idolen bewegen zich ergens ver weg in een lichtplan dat voor de tv ontworpen is, in een andere wereld. Een enkele keer gooit zo’n idool zich wanhopig in het publiek om het contact met de fans niet helemaal te verliezen. De idolen willen meestal wel, maar de impresariaten willen geld.
Spelmoment in de strijd tussen de Europese meesters Day en King in Lommel. Beeld van YouTube.
© Brabant Cultureel 2018