door Pieter Luykx
ik leerde jou nooit af
de paden gaven aan hoe wij het beste
konden lopen, jij zei wat tegen mij
het ging weer over rozen een speelse
zomerwind kwam langs jou heen, niets
kon er nu nog bij ik keek en leerde jou
nooit af en jij had alles nog te gaan
in overvloed van dagen
het land lag in de zomerzon, geruisloos
licht brak uit viel op jouw huid ik zag
hoe jij daar schaduwloos bestond
je mond benoemde niets was afgestemd
op stilte jij zweeg zoals de wind zwijgt
voor hij waaien gaat, hoe het de tijd tot
stilstand bracht in overvloed van dagen
warmte
des avonds stapte ik in bed lag vroeg
onder de deken, die wonderlijk genoeg nog
steeds jouw warmte van die ochtend droeg
bloemen wachtend op ontwaken
de dag kwam tomeloos in bloei de dingen
waren nieuw: de dauw in druppels aan de
struik en bloemen wachtend op ontwaken,
jouw woorden kwamen lichter dan een
adem en hielden mij steeds om jou heen
Pieter Luykx (Ginneken 1935) woont in Breda, waar hij werkzaam was als docent pedagogiek. Van hem verschenen verschillende dichtbundels en hij publiceert in literaire tijdschriften in Vlaanderen en Nederland,
waaronder met enige regelmaat Brabant Cultureel.
© Brabant Cultureel 2018