door Pieter Luykx
waar nu sneeuw over valt
het landschap lag open waar jij stond in
de sneeuw en geen schaduw te vinden,
de plek op haar mooist op de dag die
zich langzaamaan prijsgaf
dan vervluchtigt het beeld dat jij naliet
in stukken uiteen, om jou te onthouden
jou zwijgend te roepen en ontroerd
aan te treffen wat bleef
ik denk aan de tijd die niet is, waarin
ik genoot en vereerde, die zich uitsprak
in schoonheid – de plek heeft bewaard
waar nu sneeuw over valt
aan de rand van het voorjaar
de winter hield aan en de dag bleef heel lang
in het duister slechts de winterjasmijn stond
geduldig in bloei, wij vluchtten om ergens te
zijn en spreidden lichaam aan lichaam
vervulden verlangens, steeds zachter het strelen
en dan op een dag aan de rand van het voorjaar
breekt het ochtendlicht door, de kou heeft het land
al verlaten, de vogels ontwaken de hemel leert
ons om de stilte te delen
Pieter Luykx (Ginneken 1935) woont in Breda, waar hij werkzaam was als docent pedagogiek. Van hem verschenen verschillende dichtbundels en hij publiceert in literaire tijdschriften in Vlaanderen en Nederland, waaronder met enige regelmaat Brabant Cultureel.
© Brabant Cultureel 2018
Wat een prachtig verstilde poëzie als antwoord op het winterlandschap van sneeuw en de sereen blauwe lucht daarboven.