Een jaar na zijn vorige verhalenbundel komt de Bossche auteur Chris Huinder alweer met een nieuw boek: ‘De wimpers van Franco’. Twaalf verhalen, twaalf variaties op het eeuwig menselijk tekort. Een evenwichtige bundel, met tot slot een uitschieter die de lezer werkelijk ontroert.
door Lindy Jense
De Wimpers van Franco is de tweede bundel korte verhalen van de Bossche auteur Chris Huinder. Zijn eerste bundel, Stenen in het hoofd, verscheen nog maar een jaar geleden eveneens bij Uitgeverij Palmslag. Huinder heeft de smaak te pakken, zou je kunnen zeggen, en misschien had hij nog wat materiaal klaarliggen. Dat is geen onzinnige gedachte aangezien de auteur inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd voorbij is en in zijn rijk gevulde leven (hij was onder meer journalist, Tweede Kamer-medewerker en sociaalwetenschappelijk onderzoeker) ruim de tijd heeft gehad om zijn schrijfkwaliteiten te beproeven.
Ooghaartjes
Toen zijn vorige bundel verscheen, was ’s-Hertogenbosch nog stevig in de greep van Jeroen Bosch. De titel Stenen in het hoofd verwees rechtstreeks naar het schilderij De Keisnijding, lang toegeschreven aan Bosch en dat mogelijk een allegorie is op goedgelovigheid. Met De wimpers van Franco laat Huinder weer zien dat het complexe oeuvre van Bosch, de raadselachtige middeleeuwer, voor hem een inspiratiebron is. Twee ooghaartjes van de wrede Spaanse dictator Franco, in glas gevat, waren namelijk vorig jaar het startpunt van een tentoonstelling in Den Bosch. Kunstenaar Fernando Castillo verwees daarbij nadrukkelijk naar De Keisnijding. Hij wilde de haartjes zelfs laten testen, omdat hij zich afvroeg of ‘het kwaad al vastligt in het DNA van de mens’.
Al met al is dit een lange inleiding voor een boek van 158 pagina’s en twaalf verhalen. Dekken die wimpers de lading wel, zou een eerste oneerbiedige vraag kunnen zijn. En ja hoor, in ieder verhaal put Huinder weer vrijelijk uit de onuitputtelijke bron die het menselijk tekort nu eenmaal is. Een vrouw perst een voormalige scharrel af, omdat hij mogelijk de vader is van haar kind. Twee vrouwen hebben ieder hun eigen redenen om collega’s te bedonderen. En een rechter moet knarsetandend twee rijkeluiszoontjes vrijspreken en zint op wraak.
Beleidsambtenaar
Vergeleken met zijn eerste bundel is Huinder in zijn schrijfstijl iets meer tot rust gekomen, laat hij de verhaallijnen meer voor zichzelf spreken zonder al te veel onnodige uitleg. Niet alle verhalen zijn even goed geslaagd in de opzet. Net zoals in Stenen in het hoofd bevat ook De wimpers van Franco een verhaal dat dicht bij de werkelijkheid van de beleidsambtenaar blijft. Beide verhalen lijden aan het gegeven dat de geschetste ambtenaren en politici aan zo ongeveer alle bestaande clichés over hun beroep voldoen en nooit helemaal los komen van het papier.
Chris Huinder. Foto Piet den Blanken
In de meeste andere verhalen komt Huinders combinatie van lichte somberheid gemixt met droge humor prima tot zijn recht. De personages zijn fris en origineel, de verhalen werken vaak naar een ontregelende ontknoping toe. Je zou hierbij een echo van Roald Dahl kunnen horen, maar dan op z’n Huinders: geen charges, geen grote gebaren maar speldenprikken, inkijkjes in gemankeerde levens en stiekeme slechtigheid.
Hoogtepunt is wat mij betreft het laatste verhaal, De ruggengraat van mijn tweelingbroer. Het thema ‘aangeboren slechtheid’ wordt hier heel letterlijk genomen. Het verhaal draait om broers, Martin en Chris (!) een tweeling, allebei schrijver. De een van reclameteksten waarmee hij opgewekt zijn inkomen bij elkaar verzint, de ander is een ‘echte’ literaire schrijver. Martin, de reclameman, krijgt last van een (aangeboren?) kwaad: kanker nestelt zich in zijn lijf. Groots is de manier waarop hij met zijn ziekte omgaat, al kan het beeld vertekend zijn, want de zieke broer dicteert het verhaal deels aan de gezonde broer, die uiteraard van plan is een geschreven monument op te richten voor het familielid dat hem gaat ontvallen. Het verdubbelde vertelperspectief lijkt ingewikkeld, maar werkt wonderbaarlijk goed. En als de zoontjes van de zieke schrijver tot slot ‘Ja, nog een keer, pappa en oom Chris’, uitroepen, moet je als lezer zowaar even slikken. Het is Huinder gelukt om zijn personages in je hoofd te krijgen. Daar kan geen steen tegenop.
Chris Huinder, De wimpers van Franco. Korte verhalen. Groningen: Uitgeverij Palmslag 2017, 158 pp., ISBN 978-94-917-736000, pb., € 17,95.
Lees ook op Brabant Cultureel de bespreking van de eerste verhalenbundel van Chris Huinder
© Brabant Cultureel 2017