door Marjolijn Sengers
In een gesprek viel de datum 23 mei. Meteen schoot door m’n hoofd dat dat de dag was waarop ik mijn eerste communie deed. Meer dan vijftig jaar geleden wel te verstaan! Alsof het gisteren was, zo goed herinner ik me die dag. Ik zie mezelf zitten linksvoor in de kerk, mijn witte jurk, het gedachtenisprentje met de typische jaren zestig tekening, ‘… aan de Eerste Heilige Communie van Marjolijn Sengers’, het horloge dat ik kreeg van opa en oma. En voorafgaand aan die dag de lessen van meneer pastoor, Dominus vobiscum, et cum spiritu tuo.
Maar vooral weet ik nog het gevoel van teleurstelling aan het einde van de dag, toen alles weer voorbij was. Ik was intens verdrietig. Het overviel me ’s avonds in bed. Even had de wereld stil gestaan, draaide alles om dat ene, hoe nou weer verder met al dat andere? Ik wist het niet als kind en eerlijk gezegd, ik weet het nog niet.
Er lijkt niets te veranderen, je blijft wie je bent, ook in je kwetsbaarheid.
Wat leer je eigenlijk in je leven?
Er is evenwicht, maar de slinger slaat ver uit.
© Brabant Cultureel – april 2016